راز مرگ زندانیان امریکایی

راز مرگ زندانیان آمریکایی
۴.۴/۵ - (۹ امتیاز)

به دنبال جنگ کره، سرگرد (دکتر) ویلیام ای. مِیر که بعدا ریاست بخش روان‌پزشکی ارتش امریکا را به عهده گرفت، در بررسی مسایل جنگ، هزار زندانی امریکایی را که در اردوگاه کره شمالی در بازداشت به سر می‌بردند مورد مطالعه قرار داد.

او بویژه به بررسی یکی از شدیدترین و موثرترین موارد روان‌شناسی ثبت شده در جنگ علاقه‌مند بود (راز مرگ زندانیان امریکایی) که ضربه‌ای ویران کننده بر شخص مورد آزمایش وارد می‌ساخت.

سربازان امریکایی در اردوگاه‌هایی نگه داشته می‌شدند که براساس استانداردهای آن زمان هیچ‌گونه رفتار ظالمانه یا غیرعادی در آنها مشاهده نمی‌شد.
زندانیان سرپناه مناسب، غذا و آب کافی در اختیار داشتند. آنها با هیچ یک از روش‌های متداول آن زمان مانند فرو کردن شاخه‌های نازک خیزران در زیر ناخن‌ها مورد آزار و شکنجه قرار نمی‌گرفتند.
در واقع در اردوگاه‌های زندانیان جنگ کره شمالی نسبت به اردوگاه‌های جنگ‌های بزرگ در سراسر تاریخ موارد بسیار کمتری از آزارهای جسمانی گزارش می‌شد.

پس چرا این همه از سربازان امریکایی در این اردوگاه‌ها می‌مردند؟ اردوگاه آنها توسط نگهبانان مسلح یا به وسیله سیم‌های خاردار محاصره نشده بود. با این حال هیچ سربازی برای فرار حتی تلاشی نکرد.

از سوی دیگر این مردان مرتبا از مقررات نظامی گروه خود تخلف کرده با افراد همرزم خود به مخالفت می‌پرداختند و گاهی وقت‌ها با زندانبانان کره ای خود روابط دوستانه نزدیک برقرار می‌کردند.

هنگامی که سربازان باقی مانده به یک گروه صلیب سرخ در ژاپن تحویل داده شدند، به آنها اجازه داده شد به کسانی که دوستشان دارند تلفن بزنند و زنده بودن خود را خبر دهند. شمار بسیار اندکی از آنها زحمت این کار را به خود دادند.

پس از بازگشت به خانه، سربازان هیچ‌گونه دوستی یا رابطه‌ای با یکدیگر برقرار نکردند. به نظر مِیر هر یک از این مردان از نظر روانی ” در سلولی انفرادی… بدون فولاد و بتن زندانی بودند.”

مِیر بیماری جدیدی را در میان این زندانیان کشف کرده بود “بیماری نومیدی شدید”. برای یک زندانی در این اردوگاه غیرعادی نبود که در کلبه خود بی‌هدف پرسه بزند، ناامیدانه به اطراف نگاه کند و به این نتیجه برسد که در تلاش برای زنده بودن هیچ فایده‌ای وجود ندارد. پس به گوشه‌ای پناه ببرد، بنشیند، پتویی روی سرش بکشد و در کمتر از چند روز بمیرد.

سربازان به درستی آن را “از دست دادن انگیزه‌ها” می‌نامیدند. پزشکان آن را تحت عنوان “میراسموس” نام گذاشتند که در گفتار مِیر ” کمبود مقاومت، بی کنشی” معنی شده است. اگر سربازان کتک می‌خوردند یا مورد ناسزا قرار می‌گرفتند، خشم در آنها انگیزه زیستن به وجود می‌آورد. اما در نبود انگیزه، آنها به سادگی می‌مردند در حالی که هیچ گونه دلیل پزشکی برای مرگ آنها وجود نداشت.

با وجود شکنجه بدنی نسبتا بسیار کم در اردوگاه‌های زندانیان جنگ امریکا و کره شمالی، “میراسموس” میزان مرگ را در میان این زندانیان تا رقم باورنکردنی ۳۸% بالا برد، بالاترین میزان مرگ زندانیان جنگ در تاریخ ارتش ایالات متحد.

حیرت‌آورتر این بود که نیمی از این سربازان فقط به دلیل تسلیم شدن می‌مردند. آنها از نظر روانی و جسمی کاملا تسلیم شده بودند. این جریان چگونه می‌توانست روی دهد؟

جواب در ترفندهای روانی شدیدی پیدا شد که نیروهای کره شمالی به کار می‌بردند. روشی را که آنها به کار می گرفتند مِیر تحت عنوان «سلاح نهایی» جنگ تعریف می‌کند.

 

سلاح نهایی

مِیر گزارش داد هدف کره‌ای‌ها این بود که سربازان، حمایت‌های عاطفی را که از روابط میان افراد به وجود می‌آید از دست بدهند.
نیروهای کره ای برای رسیدن به این هدف چهار روش اساسی را به کار می بردند.

  • خبرچینی
  • عیب جویی از خود
  • از بین بردن وفاداری به مقام بالاتر و کشور
  • جلوگیری از دریافت هرگونه حمایت عاطفی مثبت

 

برای دانلود فیلم وبینار ” ۵ راه برای پر کردن سطل خود با ملاقه جادویی” کلیک کنید.

 

راز مرگ زندانیان امریکایی- مهدی عرب زاده- آکادمیک NLP

 

برگرفته از کتاب سطل شما چقدر پر است؟ نوشته تام راث و دکتر دانلداُ. کلیفتون

نویسنده: نسیم اینانلو
منبع: آکادمیک NLP

 

۳ ۲ رای‌ها
Article Rating
عضو
اشاره به موضوع
guest
0 Comments
بازخورد درون خطی
دیدن همه نظرها
0
دوست داریم نظرتونو بدونیم، لطفا دیدگاهی بنویسیدx